دلبانگ ۲
بیچارگی در چاره ای بود سالها پیش مختوم به دعایِ خیرِ " نبودن " و " نمردن " ، وقتی ادراکِ بدوی ، بن بستِ هراس میدید هر دو راه را ، که محکومِ حیاتِ ابدی نه سعادتمندتر است از متفکرِ نهایت جاهلِ مجبورِ مغروق در ورطۀ بزرگ .
کومه کومه نه فسیلِ خشک ، که خمیرِ لهیدۀ متعفنِ بیشتر مقرون به یک بازیِ ناجوانمردانۀ " سگ باز و سنگ بسته " در مسیرِ قرونِ غبار گرفته ، و سرابِ دلیجانی در افق ، و دستی نوید بخشِ تازه هوایی ، آرزویِ منخرینِ مماس با گندابِ لاشه ها .
در آستانۀ " فصلِ سرد " و " خانۀ سیاه " ، و قهقهۀ کریهِ " دیوِ شب " در چشمانِ ناباوری با آخرین زمزمه ها که " کدام قله ، کدام اوج " ؟ ؟ ؟ ؟
خوشا بحال تو بانوی شعرهای جوانی
که سِحرِ ماه ز ایمان گله دورت کرد . . . .
( و من در آرزوی دست یازیدن به این قله های پخمگی . . . )
و بعد که مهتابِ رویایی شد انعکاس نور خورشید روی یک کرۀ محقر دیگر . و لطافتِ باران که شد سیرِ یابسِ تبخیر ، تجمیع ، تبرید و بارِش . عشق . . . . . . . . .آه . . . . . . . از شیفتگی نگاهِ ماتِ مبهوت گذشت تا " شبهای بوکاچیو " ، " لاندا بوزانکا " و " گی دو مو پاسان " . و " مجنون " دوباره " قیس " شد ، شفای جنونش مدیون مکاشفۀ " لیلی " در راز معجزۀ هزاران سکۀ بهارِ آزادی !
هبوط از ستارۀ افلاک تا ستارۀ دریا ، " پنج گانه " ای نه " یگانه " ای را آگاهانه ، که " پنج گانه " ای خزنده در اعماق ، " تسبیح گو " یِ کورِ غریزیِ افسانۀ جذب و هضم و دفع !
گمنامی را باکم نیست ، " کتیبه " بگو متراشند . . . . " کفشهایم " همینجاست ، جفت بر درگاه . . . و " پیراهن تنهائی " ام سالهاست در چمدان . . . . تنها یک تمنا ، یک التماس . . . . تاریکِ تاریکِ تاریکِ تاریکم کن . . . . که بد جور به آفتاب آلوده ام " شاسوسا " . . . .