فزت و رب کعبه

فزت و رب الکعبه گل ریخت بر سرم ، که گلت بود باورم اینک ببین گلم ، که چه در گل شناورم چشم از میان گل به تو میدوزم ای رفیق بنگر میان بستر گل ، خواب آخرم عمری فراق بود ، کنون وصل حاصل است این شوق ، اشک میطلبد ، نیست باورم « فرزند ملجم » است ، لجامش زده است شر من « ملجم » تو ام ، تو بران تا به خاورم شمشیر و فرق من ، دم بیل است و خاک باغ « فزت » ، رها شدم ، همه گل شد سراسرم ! !                                                   « کاظم »